Je kent het wel... je bent in een situatie beland en het zit je allemaal niet mee. Alles gaat fout. En denk je net er vanaf te zijn? Dan krijg je het volgende wel weer op je bordje! Je ontwikkelt een pessimistische en negatieve kijk op de situatie, gekenmerkt door gevoelens van hopeloosheid en de overtuiging dat gebeurtenissen onvermijdelijk slecht af zullen lopen. Je wordt eigenlijk een beetje blind voor het vinden van oplossingen en kansen en je gaat daarnaar handelen, waardoor de uitkomst dan ook precies is zoals je al had voorspeld: en dat is niet positief!
'Waar doe ik het eigenlijk allemaal voor?'
Vlak voor de kerstvakantie begon, liep ik hier tegenaan. Mijn eigen mentorklas die weerstand gaf, geen zin had, niet gemotiveerd was, en... zelfs een gezellig praatje kon er niet vanaf. Ik voelde totaal geen verbinding meer en vroeg me af: 'waar doe ik het eigenlijk allemaal voor?' Dat is ook waarmee ik, misschien wat ongezellig, het jaar afsloot: 'Jongens, of jullie dit nu willen of niet, na de vakantie gaan we het helemaal anders doen, want ik ben klaar met de sfeer die hier nu hangt!' Niet dat ik er iets positiefs mee zou bereiken, sterker nog, de jongens haalden hun schouders op. En, ik riep dit wel, maar eigenlijk wist ik niet eens zo goed wat we dan precies anders gingen doen in het nieuwe jaar. Maar ja, genoeg tijd om daarover na te denken, want ik zag uit naar 2 weken vakantie waarin ik lekker niks had gepland. Een beetje rommelen met de kralen en het leer en helemaal zen weer terug naar het werk. Dat is tenminste wat ik dacht, want het pakte geheel anders uit.
Ziek: ook dat nog!
De afgelopen feestdagen was ik namelijk een enorme bofkont! Van Sinterklaas kreeg ik op 5 december al corona, waar ik voor een tweede keer flink ziek van ben geweest, maar gelukkig duurde het deze keer maar een weekje en kon ik erna direct weer fulltime aan de bak. Toen de kerstvakantie begon kreeg ik op kerstavond een longontsteking van de Kerstman en die kwam helaas ook twee keer terug. Het resultaat: toen iedereen weer met goede voornemens voor de klas stond op 9 januari, had ik nog niet eens kunnen bedenken hoe dit schooljaar en die vervelende situatie aan te gaan pakken.
'Ik moet maar weer snel terugkomen, en dan begint het beklag zeker weer?'
Halverwege januari begon ik met opbouwen. Nog niet voor de klas, maar ik pakte wat administratieve taken op. In de wandelgangen was ik al wel mijn leerlingen tegen gekomen, waar ik vriendelijk door werd begroet. 'Hey, hoe is het met je?' vroeg ik aan mijn meest gedemotiveerde leerling. 'Waarom ben je er niet... we hebben superveel uitval nu!' antwoordde hij. Ik vroeg hem wat daar erg aan was, want zo gek op school was hij toch immers niet? Hij antwoordde dat hij liever in de klas was, want een beetje werken en een beetje leuke dingen doen is toch wel beter dan op kamer zitten. Zijn klasgenoten gaven hem hierin de nodige bijval. De boodschap: 'ik moest maar weer snel terugkomen'. Ik dacht alleen maar: 'jaja en dan begint het beklag zeker weer?'
'Een goede voorbereiding is het halve gezeik'
Vorige week was het zover, mijn eerst les met mijn mentorklas. Ik gaf aan mijn collega's aan iedere klas zonder mopperen te zullen draaien, mits ik ondersteuning bij mijn eigen mentorklas kreeg, want die klas, die was echt niet te doen! En zo geschiedde. Mijn collega die een tussenuur had schoof aan en ook onze gedragsdeskundige kwam langs om samen met mij en een leerling te praten met wie het nog weleens zou kunnen gaan escaleren. Ik moest hem namelijk niet zulk leuk nieuws brengen over een vertraging in zijn opleiding wat buiten zijn en mijn macht lag.
Doemdenken?
Goed voorbereid, met een antwoord op ieder soort beklag, ontving ik de leerlingen in mijn klas. Ik vertelde wat de plannen voor vandaag waren. Leerling 1 kon verder werken in zijn mapje, leerling 2 (de meest gedemotiveerde van het stel) kreeg een toets die hij mocht gaan voorbereiden en leerling 3 kreeg een gesprek. Leerlingen 4 en 5 waren afwezig. Ik wachtte even om te kijken of de boodschap was geland. Er kwam geen weerstand. De jongens wachtten braaf op pen en papier en gingen aan de slag. En het gesprek met leerling 3? Dat verliep fantastisch. Terwijl we in het gesprek zaten zag ik de andere twee leerlingen vanuit mijn ooghoek zelfs keurig aan het werk zijn! Ik stond perplex. Mijn collega was niet langer nodig en verliet dan ook met een glimlach het lokaal.
Nieuwe inzichten
Aan het einde van de les complimenteerde ik de heren voor hun prettige aanwezigheid en voelde ik bij leerling 2 aan zijn voorhoofd. 'Ik ben trots op hoe hard je hebt gewerkt, maar weet je wel zeker dat je niet ziek bent?' Lachend antwoordde hij: 'sja... soms moet je gewoon even afstand nemen van de situatie en dan blijkt het toch niet zo erg'. Ik ben het volkomen met hem eens. Gewoon even afstand nemen van de situatie. Misschien heeft mijn afwezigheid toch ook een positief gevolg gehad?
Reactie plaatsen
Reacties